ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਕੁੰਭੀ ਦੇ ਵਿੱਚ,
ਹਿੰਦੋਸਤਾਨ ਹੈ ਗਰਕ ਰਿਹਾ,
ਸਵਰਗਾਂ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਦਿਖਲਾ ਕੇ,
ਹਰ ਬਾਬਾ ਭੋਗ ਸਭ ਠਰਕ ਰਿਹਾ।

ਹਰ ਬਾਜ਼ਾਰ 'ਤੇ ਹਰ ਗਲੀ ਵਿੱਚ,
ਟੱਲ 'ਤੇ ਸੰਖ ਨਿਰੰਤਰ ਵੱਜਦੇ,
ਗਰੀਬ ਦੀ ਘਾਲ਼ ਕਮਾਈ ਉੱਤੇ,
ਕਰੋੜਾਂ ਨਿਖੱਟੂ ਨਿੱਤ ਪਲ਼ਦੇ ਰੱਜਦੇ।

ਤੀਰਥ ਯਾਤਰਾਵਾਂ ਦੇ ਵਪਾਰੀ,
ਧੰਦਾ ਕਰਨ ਹਰ ਦਿਨ ਤੇ ਰਾਤੀਂ,
ਅੰਨ੍ਹੇ ਭਗਤਾਂ ਦੀ ਸਮੁੱਚੀ ਹੇੜ੍ਹ ਨੂੰ,
ਲੁੱਟੀ ਜਾਣ ਉਹ ਗੱਲੀਂ ਬਾਤੀਂ।

ਮਿੱਧਦੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਤੀਰਥੀਏ,
ਪਰਵਾਹ ਨਾ ਕਰਦੇ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਦੀ,
ਚਿੱਕੜ ਵਿੱਚ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਨ ਦੀ,
ਦੌੜ ਹੈ ਲੱਗੀ ਹਰ ਗਧੇ ਦੀ।

ਜਿਸ ਦੇਸ਼ ਦਾ ਨੇਤਾ ਇਹ ਸਮਝੇ,
ਉਹ ਮਾਂ ਪੇਟੋਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੰਮਿਆ,
ਅਫਸੋਸ ਕਿ ਅੰਨ੍ਹੇ ਇੱਕ ਵੀ ਭਗਤ ਨੇ,
ਉਸ ਦਾ ਇਹ ਹੰਕਾਰ ਨਹੀਂ ਭੰਨਿਆ।

ਜਿਸ ਧਰਤੀ ਦੇ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਵੀ,
ਭੂਤ ਪ੍ਰੇਤ ਦੀਆਂ ਡਿਗਰੀਆਂ ਦੇਵਣ,
ਉਸ ਧਰਤੀ ਦਾ ਕਿਹੜਾ ਵਾਸੀ,
ਭੰਡੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਥੋਥੇ ਖੇਖਣ।

ਨੰਗੇਜ ਦੇ ਉੱਤੇ ਕਾਨੂੰਨ ਦਾ ਡੰਡਾ,
ਪਰ ਨਾਂਗੇ ਸਾਧ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਨ੍ਹੀਂ ਡਰਦੇ,
ਨੂਹਾਂ ਧੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਰਾ ਡੰਡੌਤਾਂ,
ਬੇਸ਼ਰਮ ਮਾਪੇ ਅਸ਼ ਅਸ਼ ਕਰਦੇ।

ਸਾਧਾਰਨ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਦੀ,
ਹਰ ਦਿਨ ਨੰਗੀ ਪਰੇਡ ਹੈ ਹੁੰਦੀ,
ਸਾਸ਼ਨ ਰਲ਼ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਹੈ ਘੜਦਾ,
ਸਿਰ ਚੜ੍ਹ ਫਿਰੇ ਭੀੜ ਸਭ ਗੁੰਡੀ।

ਵਹਿਮ ਭਰਮ ਤੇ ਜਾਦੂ ਟੂਣੇ,
ਜਿਸ ਧਰਤੀ ਦਾ ਧਰਮ ਈਮਾਨ ਹੈ,
ਐਸੀ ਧਰਤੀ ਦਾ ਨਾਂ ਫਿਰ ਯਾਰੋ,
ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ, ਬੱਸ ਅੰਧਸਤਾਨ ਹੈ।
ਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕੁੰਦਰਾ ਕੌਵੈਂਟਰੀ ਯੂ ਕੇ

ਆਮ ਪਾਰਟੀ ਵੀ ਆਖਰ ਵਿੱਚ,
ਆਮ ਪਾਰਟੀਆਂ ਵਰਗੀ ਹੋ ਗਈ,
ਈਮਾਨਦਾਰੀ ਦਾ ਹੋਕਾ ਦੇ ਕੇ,
ਬੇਈਮਾਨਾਂ ਨਾਲ ਜਾ ਖੜੋ ਗਈ।

ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਵੱਖਰਾ ਕਹਿੰਦੀ,
ਤੇ ਵੱਖਰੇ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਨੇ ਵਾਲੀ,
ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਦੀ ਗੰਦੀ ਦਲਦਲ ਵਿੱਚ,
ਸਿਰ ਤੋਂ ਪੈਰਾਂ ਤੀਕ ਸਮੋ ਗਈ।

ਖਰੀਦ ਖਰੀਦ ਕੇ ਕਾਣੇ ਦਾਗੀ,
ਰੱਖ ਕੇ ਆਪਣੀ ਟੋਕਰੀ ਦੇ ਵਿੱਚ,
ਰਹਿੰਦੀ ਖੂੰਹਦੀ ਸੁਥਰੀ ਟੋਕਰੀ,
ਸਾਰੀ ਬਦਬੂਦਾਰ ਹੋ ਗਈ।

ਕੂੜੇ ਨਾਲ ਕੂੜਾ ਹੂੰਝ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ,
ਝਾੜੂ ਕੂੜੇ ਤੋਂ ਨਹੀਂ ਬਣਦੇ,
ਇਹ ਅਕਲ ਦੀ ਗੱਲ ਲੀਡਰਾਂ ਦੀ,
ਅਕਲ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਈ।

ਹੇਰਾਫੇਰੀ ਦੇ ਖੂਨ ਦਾ ਟੀਕਾ,
ਹਰ ਲੀਡਰ ਨੂੰ ਲੱਗ ਹੈ ਚੁੱਕਿਆ,
ਰਲ ਕੇ ਖਾਣ ਦੀ ਲਾਲਸਾ ਦੇ ਨਾਲ਼
ਬੇਦਾਗ ਪੱਗ ਦਾਗਦਾਰ ਹੋ ਗਈ।

ਇਨਕਲਾਬ ਦਾ ਝੂਠਾ ਨਾਹਰਾ,
ਤਹਿਸ ਨਹਿਸ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੁਣ ਤਾਂ,
ਕੇਜਰੀਵਾਲ 'ਤੇ ਮਾਨ ਦੀ ਬੁੱਧੀ,
ਤਿੱਖੀ ਤੋਂ ਖੁੰਢੀ ਧਾਰ ਹੋ ਗਈ।

ਜਨਤਾ ਦੇ ਨਾਲ ਪੈਰ ਪੈਰ 'ਤੇ,
ਧੋਖਾ ਹੀ ਹੈ ਹੁੰਦਾ ਆਇਆ,
ਤੀਸਰੀ ਧਿਰ ਵੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਲਈ,
ਮੂਲੋਂ ਹੀ ਨਾਕਾਰ ਹੋ ਗਈ।

ਕਿਲਾ ਦਿੱਲੀ ਦਾ ਢਹਿ ਗਿਆ ਹੁਣ,
ਦੇਖਦੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਰਹਿ ਗਏ,
ਭਗਵਿਆਂ ਦੇ ਮਾਇਆ ਜਾਲ਼ ਵਿੱਚ,
ਬਿੱਲੀ ਫਸ ਕੇ ਫਰਾਰ ਹੋ ਗਈ।

ਪੰਜਾਬ ਚ ਚੱਲਦੇ ਝੂਠੇ ਵਪਾਰ ਵੀ,
ਆਪ ਨੂੰ ਆਪੇ ਲੈ ਬਹਿਣਗੇ,
ਜਨਤਾ ਫਿਰ ਰੋਂਦੀ ਪਛਤਾਉਂਦੀ,
ਹੱਥ ਮਲਦੀ ਲਾਚਾਰ ਹੋ ਗਈ।
ਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕੁੰਦਰਾ ਕੌਵੈਂਟਰੀ ਯੂ ਕੇ

ਸਬਜ਼ੀ ਵਾਲਾ ਆਪਣੀ ਸਬਜ਼ੀ ਦਾ, ਹੋਕਾ ਦੇਵੇ ਗਲੀ ਗਲੀ,
ਆਲੂ, ਗੰਢੇ, ਗੋਭੀ ਲੈ ਲਉ, ਤਾਜ਼ੀ ਸਬਜ਼ੀ ਫੁਲੀ ਫਲੀ।

ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਹੀ ਉਹ ਗੇੜਾ ਦੇਵੇ, ਹਰ ਮੁਹੱਲੇ 'ਤੇ ਹਰ ਪੱਤੀ,
ਸੁਆਣੀਆਂ ਤੇ ਘਰੇਲੂ ਬੀਬੀਆਂ, ਰਹਿਣ ਉਸਦਾ ਰਸਤਾ ਤੱਕੀ।

ਉਧਾਰ ਦਾ ਰਿਵਾਜ ਕੁੱਝ ਐਸਾ, ਹਰ ਬੀਬੀ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਚਾਹੇ,
ਇਸੇ ਲਈ ਭਾਈ ਹਿਸਾਬ ਵੀ ਸਾਰਾ, ਕਾਪੀ ਉੱਤੇ ਲਿਖਦਾ ਜਾਵੇ।

ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਅਖੀਰ ਦੇ ਉੱਤੇ, ਬੀਬੀਆਂ ਆਪਣੇ ਬਿੱਲ ਸਭ ਤਾਰਨ,
ਪਰ ਕੋਈ ਕਦੀ ਵੀ ਨਾ ਪੁੱਛੇ, ਕਿਸੇ ਵੀ ਰਕਮ ਦੇ ਕੀ ਨੇ ਕਾਰਨ।

ਸਬਜ਼ੀ ਵਾਲਾ ਉਹ ਬੇਚਾਰਾ, ਕਾਪੀ ਆਪਣੀ ਫੋਲਕੇ ਦੇਖੇ,
ਸਭਨਾਂ ਨੂੰ ਹਿਸਾਬ ਉਹ ਪੂਰਾ, ਦੱਸੀ ਜਾਵੇ ਬਿਨਾ ਭੁਲੇਖੇ।

ਇੱਕ ਦਿਨ ਬੀਬੀਆਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਘੁਸਰ ਮੁਸਰ ਕੁੱਝ ਐਸੀ ਚੱਲੀ,
ਜਿਸ ਦੇ ਕਾਰਨ ਮੁਹੱਲੇ ਦੇ ਵਿੱਚ, ਮਚ ਗਈ ਕਾਫੀ ਤਰਥੱਲੀ,

ਇੱਕ ਨੇ ਦੂਜੀ ਨੂੰ ਜਾ ਪੁੱਛਿਆ, ਇਹ ਭਾਈ ਹਿਸਾਬ ਕਿਵੇਂ ਹੈ ਰੱਖਦਾ,
ਸਾਡੇ ਤਾਂ ਉਹ ਨਾਂ ਵੀ ਨਾ ਜਾਣੇ, ਇਸ ਕੋਲ ਹਿਸਾਬ ਦਾ ਕਿਹੜਾ ਰਸਤਾ।

ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਇਹ ਧੋਖਾ ਕਰਕੇ, ਮੂੰਹ ਜ਼ੁਬਾਨੀ ਹਿਸਾਬ ਲਗਾਂਦਾ,
ਯਕੀਨ ਹੈ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਹ, ਦਿਨ ਦਿਹਾੜੇ ਲੁੱਟਦਾ ਜਾਂਦਾ।

ਦੂਜੇ ਦਿਨ ਬੀਬੀਆਂ ਹੋ ਕੱਠੀਆਂ, ਆ ਦੁਆਲੇ ਹੋਈਆਂ ਉਸ ਦੇ,
ਕਹਿਣ ਕਿ ਬਿਨਾ ਨਾਵਾਂ ਤੋਂ ਸਾਡੇ, ਤੈਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਨੇ ਫੁਰਨੇ ਫੁਰਦੇ।

ਕਿਹੜੀ ਤੈਥੋਂ ਕਿੰਨੀ ਸਬਜ਼ੀ, ਕਿਹੜੇ ਭਾਅ ਤੇ ਲੈ ਗਈ ਸੀ,
ਤੇ ਕਿਸ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਕਿਹੜੀ ਰਕਮ, ਉਸ ਦੇ ਖਾਤੇ ਸਿਰ ਖੜ੍ਹੀ ਸੀ।

ਸਾਨੂੰ ਹਿਸਾਬ ਦਿਖਾ ਤੂੰ ਪਹਿਲਾਂ, ਫੇਰ ਅਸਾਂ ਨੇ ਦੇਣੇ ਪੈਸੇ,
ਨਹੀਂ ਤੇ ਅਸਾਂ ਹਾਲ ਅੱਜ ਤੇਰੇ, ਕਰ ਦੇਣੇ ਨੇ ਐਸੇ ਤੈਸੇ।

ਸਬਜ਼ੀ ਵਾਲਾ ਕਸੂਤਾ ਫਸਿਆ, ਘੁੱਟ ਫੜੀ ਕਾਪੀ ਉਹ ਨਾ ਛੱਡੇ,
ਬੀਬੀਆਂ ਕਾਪੀ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨਾ ਚਾਹੁਣ, ਅੜ ਗਈਆਂ ਉਹ ਉਸ ਦੇ ਅੱਗੇ।

ਮਾਰ ਝਪੱਟਾ ਇੱਕ ਬੀਬੀ ਨੇ, ਕਾਪੀ ਉਸਦੇ ਹੱਥੋਂ ਖੋਹ ਲਈ,
ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਉਸ ਕਾਪੀ ਦੇ ਪੰਨੇ, ਵਾਹਵਾ ਲੋਹੀ ਲਾਖੀ ਹੋ ਗਈ।

ਕੀ ਲਿਖਿਆ ਸੀ ਇੱਕ ਪੰਨੇ ਤੇ, ਮੋਟੀ ਵੱਲ ਨੇ ਪੱਚੀ ਰੁਪਈਏ,
ਦੂਜੇ ਪੰਨੇ 'ਤੇ ਪਤਲੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ,  ਦੇਣੇ ਨੇ ਪੰਜਾਹ ਰੁਪਈਏ।

ਤੀਜੇ ਪੰਨੇ ਹਿਸਾਬ ਸੀ ਭੈਂਗੀ ਦਾ, ਤੇ ਚੌਥੀ ਉੱਤੇ ਨਖਰੇਲੋ ਦਾ,
ਪੰਜਵੇਂ ਉੱਤੇ ਕਾਣੀ ਦਾ ਸਾਰਾ, ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਲੇਖਾ ਜੋਖਾ।

ਛੇਵੇਂ ਸਫੇ ਲੰਬੋ ਦੇ ਸਾਰੇ, ਪੈਸਿਆਂ ਦਾ ਹਿਸਾਬ ਸੀ ਪੂਰਾ,
ਸੱਤਵੇਂ ਪੰਨੇ ਠਿਗਣੀ ਦੇ ਵੱਲ, ਨਿਕਲਦਾ ਸੌ ਦਾ ਨੋਟ ਸੀ ਪੂਰਾ।

ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਨਾਂ ਸਭ ਉਲਟੇ ਪੁਲਟੇ, ਪਾਰਾ ਬੀਬੀਆਂ ਦਾ ਚੜ੍ਹਿਆ ਅਸਮਾਨੇ,
ਟੁੱਟ ਪਈਆਂ ਸਭ ਉਸ ਦੇ ਉੱਤੇ, ਮਾਰਨ ਉਸਨੂੰ ਮਿਹਣੇ ਤਾਹਨੇ।

ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀਆਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਰੀਆਂ, ਕਿਉਂ ਪਾਏ ਸਾਡੇ ਨਾਂ ਤੂੰ ਪੁੱਠੇ,
ਕਿਹੜੀ ਗੱਲੋਂ ਆਪਣੀ ਕਾਪੀ ਤੇ, ਲਿਖੇਂ ਤੂੰ ਸਾਡੇ ਉਲਟੇ ਚਿੱਠੇ।

ਕੁੱਟ ਖਾ ਕੇ ਉਹ ਬੰਦਾ ਬੋਲਿਆ, ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਰੀਫ਼ ਨੂੰ ਨਾ ਤੁਸੀਂ ਮਾਰੋ,
ਮੇਰੀ ਇਸ ਸ਼ਰਾਫਤ ਦਾ ਬੀਬੀਓ, ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਮੁੱਲ ਤਾਂ ਤਾਰੋ।

ਮੈਂ ਤੇ ਸਿਰਫ ਸਬਜ਼ੀ ਹੀ ਵੇਚਾਂ, ਹੋਰ ਗੱਲ ਕਰਨੋਂ ਮੈਂ ਸ਼ਰਮਾਵਾਂ,
ਇਸੇ ਲਈ ਮੈਂ ਸਭਨਾਂ ਦੇ ਨਾਂ, ਆਪਣੇ ਕੋਲੋਂ ਹੀ ਰੋਜ਼ ਬਣਾਵਾਂ।

ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਮੇਰਾ ਤੁਹਾਡਾ, ਲੈਣ ਦੇਣ ਤਾਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਨਹੀਂ,
ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕਹਿਣ ਲਈ, ਇਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾ ਅਲਫ਼ਾਜ਼ ਕੋਈ ਨਹੀਂ।

ਸੁਣ ਜਵਾਬ ਭਾਈ ਦਾ ਭੋਲ਼ਾ, ਗੁੱਸਾ ਬੀਬੀਆਂ ਦਾ ਹੋਇਆ ਠੰਢਾ,
ਤਰਸ ਕਰਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮੰਗੀ ਮੁਆਫੀ, ਜੋ ਬੋਲਿਆ ਸੀ ਕੌੜਾ ਮੰਦਾ।

ਡੌਨਲਡ ਦਾ ਡੰਕਾ ਗੂੰਜ ਗਿਆ, ਹੈ ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ,
ਸਹੇੜੇਗਾ ਇਹ ਲੋਕਾਂ ਲਈ, ਹੁਣ ਨਵੇਂ ਸਿਆਪੇ।

ਡੌਨਲਡ ਦੀ ਹੁਣ ਡੌਲਰ 'ਤੇ, ਹੋ ਗਈ ਸਰਦਾਰੀ,
ਡੋਲ ਜਾਵੇਗੀ ਦੁਨੀਆ ਦੀ, ਹੁਣ ਮਾਇਆ ਸਾਰੀ।

ਗਰਮ ਖਿਆਲੀ ਮੁਜਰਮ, ਮਾਰਦੇ ਨਾਹਰੇ ਮੱਘੇ,
ਆਜ਼ਾਦ ਹੋ ਕੇ ਉਹ ਆਕੜ ਗਏ, ਹੁਣ ਸ਼ਰੀਫਾਂ ਅੱਗੇ।

ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਕਿਸੇ ਦੀ, ਜੋ ਗੱਲ ਨਾ ਮੰਨੇ,
ਲੀਡਰ ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਕੰਬਦੇ, ਕਈ ਮੰਨੇ ਪ੍ਰਮੰਨੇ।

ਸੁਪਨੇ ਪਸਤ ਸਭ ਹੋ ਗਏ, ਸ਼ਰਨਾਰਥੀਆਂ ਦੇ,
ਰਸਤੇ ਸੀਲ ਨੇ ਹੁਣ ਜਾਅਲੀ, ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੇ।

ਸਰਹੱਦਾਂ ਉੱਤੇ ਹਾਹਾਕਾਰ, ਹੈ ਸਾਰੇ ਪਾਸੇ,
ਮਾਰ ਦੁਹੱਥੜ ਕਰਨ ਡੰਕੀ, ਟਰੰਪ ਦੇ ਸਿਆਪੇ।

ਕਾਹਲੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ, ਹੋ ਗਏ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਬੱਚੇ,
ਨਹੀਂ ਯਕੀਨ ਕਿਸੇ ਨੂੰ, ਟਰੰਪ ਕੱਢੇ ਜਾਂ ਰੱਖੇ।

ਮੰਗਲ ਗ੍ਰਹਿ ਤੇ ਝੁੱਲੇਗਾ, ਅਮਰੀਕਾ ਦਾ ਝੰਡਾ,
ਅਮਰੀਕਾ ਸਾਰਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ, ਹੁਣ ਸੋਨੇ ਰੰਗਾ।

ਡੌਨਲਡ ਟਰੰਪ ਚਲਾਵੇਗਾ, ਹੁਣ ਆਪਣਾ ਸਿੱਕਾ,
ਢਾਵੇਗਾ ਉਹ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ, ਆਪਣਾ ਹਰ ਅੜਿੱਕਾ।

ਮਸਕ ਵੀ ਆਪਣੀ ਚਾਲ ਚੱਲ ਗਿਆ, ਲਾ ਕੇ ਮਸਕਾ,
ਅਮੀਰ ਹੋਰ ਹੋ ਗਿਆ ਦੁੱਗਣਾ, ਕਰਕੇ ਸੌਦਾ ਸਸਤਾ।

ਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕੁੰਦਰਾ ਕੌਵੈਂਟਰੀ ਯੂ ਕੇ

ਗਰਮੀ ਦੀ ਦੁਪਿਹਰ ਸੀ, 'ਤੇ ਚਿਲਕਦੀ ਧੁੱਪ ਸੀ,
ਪੱਤਾ ਵੀ ਨਾ ਹਿੱਲਦਾ ਸੀ, ਹੋਇਆ ਡਾਢਾ ਹੁੱਟ ਸੀ।

ਸੜਕ ਦੇ ਦੋਨੋਂ ਪਾਸੇ, ਸੰਘਣੇ ਬੜੇ ਰੁੱਖ ਸੀ,
ਗਰਮੀ ਤੋਂ ਬਚਣ ਦਾ, ਵਧੀਆ ਇਹ ਢੁੱਕ ਸੀ।

ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ, ਛਾਵੇਂ ਟਹਿਲ ਰਿਹਾ ਸਾਂ,
ਕੁਦਰਤੀ ਇਕੱਲਤਾ ਦਾ, ਆਨੰਦ ਮਾਣ ਰਿਹਾ ਸਾਂ।

ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਪਿੱਛੋਂ ਇੱਕ, ਯੁਵਤੀ ਜੋ ਆਈ ਸੀ,
ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਪੱਖੀ, ਜਿਸ 'ਤੇ ਸੁੰਦਰ ਕਢਾਈ ਸੀ।

ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਕੇ ਉਹਨੇ, ਬਾਂਹ 'ਚ ਬਾਂਹ ਪਾ ਲਈ,
ਤਸੱਲੀ ਵਾਲਾ ਹੌਕਾ ਲੈਕੇ, ਪੱਖੀ ਝੱਲ ਲਾ ਲਈ।

ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ, ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਹਾਂ ਜਾਣਦੀ,
ਮੰਨੇ ਤੂੰ ਭਾਵੇਂ ਨਾ, ਤੇਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਹਾਂ ਪਛਾਣਦੀ।

ਰੇਡੀਓ 'ਤੇ ਤੇਰੇ ਮੈਂ, ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਸਾਰੇ ਸੁਣੇ ਨੇ,
ਵਿਚਾਰ ਤੇਰੇ ਸੁਣ ਮੇਰੇ, ਸਿੱਧੇ ਪਏ ਗੁਣੇ ਨੇ।

ਮੇਰੀ ਸਾਰੀ ਜਿੰਦੜੀ ਹੀ, ਪਹਿਲਾਂ ਡਾਵਾਂ ਡੋਲ ਸੀ,
ਕਈ ਪੁੱਠੇ ਸਿੱਧੇ ਮੇਰੀ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਘੋਲ਼ ਸੀ।

ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਦਿਨ ਤੇਰਾ, ਸੁਣਿਆ ਵਿਚਾਰ ਸੀ,
ਜਿਸ ਤੋਂ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ, ਮੇਰਾ ਬਦਲਿਆ ਆਚਾਰ ਸੀ।

ਸੱਚ ਪੁੱਛੇਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਤੂੰ, ਬਣਿਆ ਮਸੀਹਾ ਸੀ,
'ਤੇ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚੋਂ ਮੁੱਕ, ਗਿਆ ਹਰ ਤਸੀਹਾ ਸੀ।

ਚਾਹੁੰਦੀ ਸਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਮਿਲ, ਦੱਸ ਦੇਵਾਂ ਗੱਲ ਸਾਰੀ,
ਖੁਸ਼ੀ ਮੈਨੂੰ ਹੋਰ ਮਿਲੇ, ਜਾਵਾਂ ਤੈਥੋਂ  ਬਲਿਹਾਰੀ।

ਮੇਰੇ ਧੰਨ ਭਾਗ ਅੱਜ, ਤੂੰ ਹੈਂ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲ ਗਿਆ,
ਮੇਰੀ ਹਰ ਘਾਲਣਾ ਦਾ, ਫਲ ਅੱਜ ਪੱਲੇ ਪਿਆ।

ਤੇਰੇ ਅਹਿਸਾਨਾਂ ਦਾ, ਬਦਲਾ ਚੁਕਾਉਣ ਲਈ,
ਮੇਰੀ ਇਹ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਰੱਖ, ਮੇਰੀ ਯਾਦ ਆਉਣ ਲਈ।

ਫੜ ਲੈ ਇਹ ਪੱਖੀ, ਅਤੇ ਝੱਲੇਂਗਾ ਤੂੰ ਜਦੋਂ ਕਦੀ,
ਠੰਢੀ ਹਵਾ ਮੇਰੇ ਵਲ੍ਹੋਂ, ਆਏਗੀ ਫਿਰ ਬਦੋ ਬਦੀ।

ਇੰਨਾਂ ਕਹਿ ਕੇ ਸੁੰਦਰੀ ਉਹ, ਸੜਕ ਪਾਰ ਕਰ ਗਈ,
ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ, ਠੰਢਾ ਠਾਰ ਕਰ ਗਈ।

ਪੱਖੀ ਹੱਥ ਫੜੀ ਖੜ੍ਹਾ, ਰਹਿ ਗਿਆ ਅਵਾਕ ਮੈਂ,
ਨਾ ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ, ਨਾ ਦਿੱਤਾ ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਮੈਂ।

ਸਕਤੇ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਮੈਂ, ਸੁੰਨ ਹੋਇਆ ਖੜ੍ਹਾ ਸੀ,
ਸੱਚਮੁੱਚ ਉਸ 'ਤੇ ਮੈਨੂੰ, ਤਰਸ ਆਇਆ ਬੜਾ ਸੀ।

ਤਰਸਵਾਨ ਅੱਖਾਂ ਤੋਂ, ਉਹ ਅਲੋਪ ਝੱਟ ਹੋ ਗਈ,
ਸੁਪਨੇ ਦੇ ਵਾਂਗ ਉਹ ਵੀ, ਸੁਪਨਾ ਹੀ ਹੋ ਗਈ।
ਸੁਪਨੇ ਦੇ ਵਾਂਗ ਉਹ ਵੀ, ਸੁਪਨਾ ਹੀ ਹੋ ਗਈ।

ਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕੁੰਦਰਾ ਕੌਂਵੈਂਟਰੀ ਯੂ ਕੇ

ਯਾਦਾਂ ਨੇ ਕੁੱਝ ਅਤੀਤ ਦੀਆਂ,
ਜੋ ਵੀਹ ਚੌਵੀ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਦਿੱਤੀਆਂ ਨੇ,
ਕਿੰਨੀਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਚੋਂ ਕੌੜੀਆਂ ਸਨ,
ਤੇ ਕਿੰਨੀਆਂ ਸ਼ਹਿਦ ਤੋਂ ਮਿੱਠੀਆਂ ਨੇ।

ਕਿਸ ਨੇ ਕਿਸ ਨੂੰ ਕਿਸ ਵੇਲੇ,
ਪਿਆਰ ਦਾ ਤੋਹਫਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ,
ਅਤੇ ਕਿਸ ਨੇ ਕਿਸ ਨੂੰ ਹਰ ਵੇਲੇ,
ਬੱਸ ਬਦ ਦੁਆਵਾਂ ਹੀ ਲਿਖੀਆਂ ਨੇ।

ਕਿੰਨੇ ਦੋਸਤ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ,
ਕਿੰਨੇ ਨਵਿਆਂ ਨੇ ਹੱਥ ਵਧਾਏ ਨੇ,
ਕਿੰਨਿਆਂ ਨੇ ਚੱਲਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨੂੰ,
ਨਿੱਤ ਨੇਕ ਸਲਾਹਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਨੇ।

ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਮਾਸੂਮ ਜਿੰਦਾਂ ਦੇ,
ਹੱਥ ਮਾਵਾਂ ਹੱਥੋਂ ਛੁੱਟ ਗਏ,
ਤੇ ਕਿੰਨੇ ਨਵ ਜਨਮੇਂ ਫੁੱਲਾਂ ਨੇ,
ਨਵੀਆਂ ਗੋਦਾਂ ਭਰ ਸਿੱਟੀਆਂ ਨੇ।

ਕਈਆਂ ਦੀਆਂ ਝੋਲੀਆਂ ਰੱਜ ਰੱਜ ਕੇ,
ਸੱਧਰਾਂ ਉਮੰਗਾਂ ਸੰਗ ਭਰੀਆਂ,
ਕੁੱਝ ਤਰਸ ਤਰਸ ਕੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਬਿਨ,
ਕਿੰਨੀਆਂ ਹੀ ਚੁੰਨੀਆਂ ਭਿੱਜੀਆਂ ਨੇ।

ਮਰਜੀਵੜੇ ਕਈ ਪਾਕ ਜਜ਼ਬਿਆਂ ਨੂੰ,
ਪ੍ਣਾ ਕੇ ਬਾਜ਼ੀ ਹਾਰ ਗਏ,
ਕਈਆਂ ਦੀਆਂ ਹਾਲੇ ਵੀ ਮੰਜ਼ਿਲਾਂ ਤੇ,
ਗਹਿਰੀਆਂ ਨਜ਼ਰਾਂ ਟਿਕੀਆਂ ਨੇ।

ਮੁਕਾਬਲੇ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਬੰਦੇ ਦੇ,
ਜਿਉਂਦੇ ਜੀ ਕਦੀ ਵੀ ਮੁੱਕਦੇ ਨਹੀਂ,
ਮਸਾਣਾਂ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਕੇ ਲੋਥਾਂ ਅੰਤ,
ਖ਼ਾਕ, ਰਾਖ ਦੇ ਭਾਅ ਹੀ ਵਿਕੀਆਂ ਨੇ।

ਸਮਿਆਂ ਦੇ ਬੜੇ ਸਵਾਲ ਕਈ
ਜਵਾਬ ਉਡੀਕਣ ਬੰਦਿਆਂ ਤੋਂ,
ਤੁਸੀਂ ਕਿਹੜੇ ਭੁਲੇਖਿਆਂ ਵਿੱਚ ਫਸ ਕੇ,
ਨਫਰਤਾਂ ਕੰਧਾਂ 'ਤੇ ਲਿਖੀਆਂ ਨੇ।

ਸਬਕ ਤਾਂ ਬੜੇ ਹੀ ਸੌਖੇ ਨੇ,
ਜੇ ਸਿੱਖਣੇ ਚਾਹੇਂ ਤੂੰ ਭੁੱਲੜਾ ਉਏ,
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਹਸ਼ਰ ਦੀਆਂ ਵਿਧੀਆਂ,
ਤੇਰੇ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਵਿੱਢੀਆਂ ਨੇ।

ਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕੁੰਦਰਾ ਕੌਵੈਂਟਰੀ ਯੂ ਕੇ

ਕਿਤਿਉਂ ਲਿਆਵੋ ਲੱਭ ਕੇ, ਹੁਣ ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ,
ਜਿਸ ਦਾ ਹਰ ਇੱਕ ਫੈਸਲਾ, ਸੀ ਬਾ ਅਸੂਲਾ।

ਬੜ੍ਹਕ ਜਿਸ ਦੀ ਸੁਣ ਕੇ, ਰਣਜੀਤ ਸੀ ਡਰਿਆ,
ਰਾਜਾ ਬਣ ਵੀ ਨਾ ਕਰ ਸਕਿਆ, ਉਹ ਹੁਕਮ ਅਦੂਲਾ।

ਨਹੀਂ ਪਰਵਾਹ ਹੁਣ ਗੁਰੂ ਦੀ, ਨਾ ਮਰਯਾਦਾ ਦੀ,
ਜਥੇਦਾਰ ਬਚਾਉਂਦੇ ਫਿਰਦੇ, ਸਿਰਫ ਆਪਣਾ ਚੂਲ੍ਹਾ।

ਊਂਜਾਂ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੇ ਲਾਂਵਦੇ, ਸਭ ਦਿਨ ਤੇ ਰਾਤੀਂ,
ਸੱਚਾ ਬਣ ਬਣ ਦੱਸਦਾ, ਹਰ ਝੂਠਾ ਝਠੂਲਾ।

ਅਕਾਲ ਤਖਤ ਦੇ ਫਤਵੇ, ਹੋ ਗਏ ਹਾਸੋਹੀਣੇ,
ਸਿੱਖੀ ਉੱਤੇ ਨਿੱਤ ਹੋ ਰਿਹਾ, ਹਾਸਾ ਮਸ਼ਕੂਲਾ।

ਕੌਣ ਕਿਸ ਨੂੰ ਇਨਸਾਫ ਦਊ, ਸਮਝ ਨ੍ਹੀਂ ਆਉਂਦੀ,
ਦਾਗ਼ਦਾਰ ਹਰ ਦਾਮਨ ਹੈ, ਬੱਸ ਭਟਕਿਆ ਭੂਲਾ।

ਧੌਂਸਾਂ ਸਭ ਦਿਖਲਾਂਵਦੇ, ਨਿੱਤ ਹੀ ਵਧ ਚੜ੍ਹਕੇ,
ਹਰ ਇਕ ਦੂਜੇ ਤੇ ਹੋ ਰਿਹਾ, ਹੈ ਅੱਗ ਬਗੂਲਾ।

ਨਜ਼ਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਂਵਦੀ, ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਹੇਠੀ,
ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਪੁਗਾ ਰਿਹਾ, ਹਰ ਹਠੀ ਹਠੂਲਾ।

ਕਿਤਿਉਂ ਲਿਆਵੋ ਲੱਭ ਕੇ, ਹੁਣ ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ,
ਜਿਸ ਦਾ ਹਰ ਇੱਕ ਫੈਸਲਾ, ਸੀ ਬਾ ਅਸੂਲਾ।

ਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕੁੰਦਰਾ ਕੌਵੈਂਟਰੀ ਯੂ ਕੇ

ਇਕ ਸੌ ਚਾਲੀ ਕਰੋੜ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ, ਅੱਸੀ ਕਰੋੜ ਨੇ ਠੂਠੇ,
ਵਾਹ ਉਏ ਹਿੰਦੋਸਤਾਨਾਂ ਤੇਰੇ, ਕੰਮ ਨੇ ਬੜੇ ਅਨੂਠੇ।

ਗਰੀਬ ਹੋਰ ਗਰੀਬ ਹੋ ਰਹੇ, ਦਰ ਦਰ ਉੱਤੇ ਮੰਗਤੇ,
ਮੋਦੀ, ਸ਼ਾਹ, ਅੰਬਾਨੀ, ਅਡਾਨੀ, ਲੈਣ ਸੁਰਗ ਦੇ ਝੂਟੇ।

ਵਿਸ਼ਵ ਗੁਰੂ ਬਣਨ ਦੀ ਇੱਛਾ, ਤੇਰਾ ਨੇਤਾ ਪਾਲੇ,
ਜਿਸ ਦੇ ਸਾਰੇ ਦਾਅਵੇ ਵਾਅਦੇ, ਨਿੱਤ ਦਿਨ ਨਿਕਲੇ ਝੂਠੇ।

ਲੋਕ ਰਾਜ ਦੇ ਪੜਦੇ ਪਿੱਛੇ, ਵਿਕਾਸ ਹੈ ਕਿਸ ਦਾ ਕਰਨਾ?
ਜਦ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੇ ਸਾਰੇ ਰੂਲ, ਚਾੜ੍ਹੇ ਬਲ਼ਦੀ ਦੇ ਬੂਥੇ।

ਖਰੀਦ ਖਰੀਦ ਕੇ ਸਾਰੇ ਗੁੰਡੇ, ਆਪਣੇ ਪਿੱਛੇ ਲਾ ਕੇ,
ਕੀਤਾ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਜੀਣਾਂ ਔਖਾ, 'ਤੇ ਸ਼ਰੀਫਾਂ ਦੇ ਗਲ਼ ਗੂਠੇ।

ਅਦਾਲਤਾਂ ਜਾਅਲੀ, ਜੱਜ ਵੀ ਜਾਅਲੀ ਨਕਲੀ ਜਿਹੇ ਵਕੀਲ,
ਸੱਚੇ ਕਾਨੂੰਨ ਦੇ ਸੁਕਾ ਛੱਡੇ ਨੇ, ਸਾਰੇ ਬ੍ਰਿਛ ਤੇ ਬੂਟੇ।

ਲੋਕ ਰਾਜ ਦੀ ਹਰ ਪੱਧਰ ਤੇ ਬੋਲੀ ਐਸੀ ਲੱਗਦੀ,
ਕੋਈ ਅਸੂਲ ਹੁਣ ਖੜ੍ਹ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਆਪਣੇ ਹੀ ਬਲਬੂਤੇ।

ਅੱਧੀ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ਦੇ ਮੈਂਬਰ, ਬਲਾਤਕਾਰੀ ਅਤੇ ਕਾਤਲ,
ਕਿਸ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕੌਣ ਕਰਨਗੇ, ਇਹ ਚਿਹਰੇ ਕਾਲ਼ ਕਲ਼ੂਟੇ?

ਇਕ ਸੌ ਚਾਲੀ ਕਰੋੜ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ, ਅੱਸੀ ਕਰੋੜ ਨੇ ਠੂਠੇ,
ਵਾਹ ਉਏ ਹਿੰਦੋਸਤਾਨਾਂ ਤੇਰੇ, ਕੰਮ ਨੇ ਬੜੇ ਅਨੂਠੇ।
ਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕੁੰਦਰਾ ਕੌਵੈਂਟਰੀ ਯੂ ਕੇ

ਨਵੇਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਫਟ ਹੋਣ 'ਤੇ,
ਪੁਰਾਣਾ ਘਰ ਮੈਂ ਸੇਲ 'ਤੇ ਲਾ 'ਤਾ।
ਏਜੰਟ ਦੇ ਹੱਥ ਚਾਬੀਆਂ ਦੇ ਕੇ,
ਕੀਮਤ, ਰੇਟ ਵੀ ਸਭ ਸਮਝਾ 'ਤਾ।

ਕਿਹਾ ਕਿ ਭਾਈ ਹੁਣ ਤੇਰੇ ਜ਼ਿੰਮੇ,
ਹੈ ਇਸ ਨੂੰ ਵੇਚਣ ਦਾ ਕਾਰਜ,
ਜਦ ਤੱਕ ਇਹ ਘਰ ਵਿਕਦਾ ਨਹੀਂ ,
ਤੇਰੇ ਹੱਥ ਹੈ ਸਾਰਾ ਚਾਰਜ।

ਰੰਗ ਰੋਗਨ 'ਤੇ ਮੁਰੰਮਤ ਕਰਕੇ,
ਅਸੀਂ ਘਰ ਚਮਕਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ,
ਏਜੰਟ ਨੇ ਫੌਰ ਸੇਲ ਦਾ ਫੱਟਾ,
ਫਰੰਟ 'ਤੇ ਜਾ ਕੇ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ।

ਉਮੀਦ ਬੜੀ ਸੀ ਬਹੁਤ ਹੀ ਛੇਤੀ,
ਘਰ ਸਾਡਾ ਇਹ ਵਿਕ ਜਾਵੇਗਾ,
ਦੋ ਘਰਾਂ ਦੀ ਸਾਂਭ ਸੰਭਾਲ ਦਾ,
ਟੰਟਾ ਜਲਦੀ ਮੁੱਕ ਜਾਵੇਗਾ।

ਕੁੱਝ ਹਫਤੇ ਦੇ ਵਕਫੇ ਪਿੱਛੋਂ ਮੈਂ,
ਇੱਕ ਦਿਨ ਗੇੜਾ ਉਧਰ ਮਾਰਿਆ,
ਪਰ ਜੋ ਨਜ਼ਾਰਾ ਦੇਖ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਾ,
ਜਿਵੇਂ ਜੂਆ ਸੀ ਮੈਂ ਕੋਈ ਹਾਰਿਆ।

ਘਰ ਦੇ ਅਗਲੇ ਗਾਰਡਨ ਵਿੱਚ,
ਕੁੱਝ ਬੱਚੇ ਮੈਂ ਖੇਡਦੇ ਦੇਖੇ,
ਘਰ ਅੰਦਰ ਗਹਿਮਾ ਗਹਿਮ ਦੇਖ,
ਮੈਨੂੰ ਪੈ ਗਏ ਕਈ ਭੁਲੇਖੇ।

ਕੀ ਦੇਖਾਂ ਕਿ ਸਾਰੇ ਘਰ ਨੂੰ,
ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਜਾ ਰੱਖਿਆ ਸੀ,
ਸਜ ਧਜ ਵਾਲੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਨੇ,
ਪਾਰਟੀ ਮਹੌਲ ਬਣਾ ਰੱਖਿਆ ਸੀ।

ਸਾਹੋ ਸਾਹੀ ਹੁੰਦਾ ਮੈਂ ਵੀ,
ਘਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਦਾਖਲ ਹੋਇਆ,
ਖਚਾ ਖਚ ਭਰੇ ਘਰ ਨੂੰ ਦੇਖ,
ਮੇਰਾ ਹਿਰਦਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕੋਹਿਆ।

ਘਬਰਾਹਟ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸਾਂ,
ਕੋਈ ਮੋਹਤਬਾਰ ਬੰਦਾ ਲੱਭੇ,
ਜਿਸ ਨੂੰ ਬਿਠਾਲ਼ ਕੇ ਮੈਂ ਪੁੱਛਾਂ,
ਇੰਨੇ ਬੰਦੇ ਕਿੱਥੋਂ ਹੈ ਸੱਦੇ।

ਪੁੱਛ ਗਿੱਛ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਆਖਰ,
ਬੰਦਾ ਇੱਕ ਲੱਭ ਲਿਆ ਸੀ,
ਬਿਠਾ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ,
ਇਹ ਹੰਗਾਮਾ ਕਿੰਝ ਘੜਿਆ ਸੀ।

ਕਹਿੰਦਾ ਸਾਨੂੰ ਪਾਰਟੀ ਵਾਸਤੇ,
ਢੁਕਵੀਂ ਜਗ੍ਹਾ ਦੀ ਸੀ ਤਲਾਸ਼,
ਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਏਜੰਟ ਨੇ ਕੱਢੀ ਸੀ,
ਏਸ ਜਗ੍ਹਾ ਦੀ ਇੰਵੇ ਭੜਾਸ।

ਕਿਹਾ ਸੀ ਸਸਤੇ ਭਾਅ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ,
ਕੁੱਛ ਐਸਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਦਾ ਹਾਂ,
ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਨਾਲ ਪਾਰਟੀ ਕਰਨ ਦੀ,
ਮੈਂ ਆਗਿਆ ਦੇ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।

ਸਾਨੂੰ ਇਲਮ ਨਹੀਂ ਘਰ ਕਿਸਦਾ,
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਕਿਰਾਇਆ ਤਾਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ,
ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਉਸ ਬੰਦੇ ਨੇ,
ਸਾਡਾ ਬੁੱਤਾ ਸਾਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।

ਸੁਣ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਚੜ੍ਹਿਆ,
ਮੈਂ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਸਾਹੋ ਸਾਹੀ,
ਸਮਝ ਨਾ ਲੱਗਿਆ ਕੀ ਕਰਾਂ ਮੈਂ,
ਉਠ ਭੱਜਿਆ ਮੈਂ ਵਾਹੋ ਦਾਹੀ।

ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਪੈਰ ਮੇਰਾ ਜਾਂ,
ਫੱਸ ਕੇ ਮੈਂ ਸੀ ਐਸਾ ਡਿਗਿਆ,
ਨਾਲ ਹੀ ਮੈਨੂੰ ਸਮਝ ਆ ਗਿਆ,
ਕਿਸ ਚੱਕਰ 'ਚ ਮੈਂ ਸੀ ਘਿਰਿਆ।

ਇਹ ਸੀ ਬੱਸ ਇੱਕ ਸੁਪਨਾ ਮੇਰਾ,
ਜਿਸ ਪਾਏ ਸੀ ਸਭ ਪੁਆੜੇ,
ਵੈਸੇ ਨਾ ਕੋਈ ਘਰ ਮੈਂ ਖਰੀਦਿਆ,
ਨਾ ਕੋਈ ਵੇਚੇ ਮਹਿਲ ਚੁਬਾਰੇ।

ਮੂੰਹ ਜ਼ੁਬਾਨੀ ਜਮ੍ਹਾਂ ਘਟਾਉ ਦਾ,
ਸਾਰਾ ਸੀ ਇਹ ਗੋਰਖ ਧੰਦਾ,
ਜਿਸ ਦੀ ਉਲਝਣ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਫਸਿਆ,
ਸੀ ਇੱਕ ਸਿੱਧਾ ਸਾਦਾ ਬੰਦਾ।
ਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕੁੰਦਰਾ ਕੌਵੈਂਟਰੀ ਯੂ ਕੇ

ਹਾਕਮ ਤਾਕਤ ਦੇ ਨਸ਼ਿਆਂ ਵਿੱਚ,
ਚੂਰ ਨਿੱਤ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ,
ਤਾਮੀਲੇ ਹੁਕਮਾਂ ਦੀ ਆਸ ਵਿੱਚ,
ਮਗ਼ਰੂਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ।

ਮੌਸਮ ਨਾ ਬਦਲੇ ਬਿਨਾ ਪੁੱਛੇ,
ਇਹ ਸਮਝਾਉਂਦੇ ਨੇ ਸਾਨੂੰ,
ਢਲ ਜਾਏ ਰਾਤ ਫੇਰ ਵੀ ਇਹ,
ਦਿਨ ਨੂੰ ਰਾਤ ਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ।

ਝੁਰਮਟ ਚਾਟੜਿਆਂ ਦਾ ਰੱਖਣ,
ਸਦਾ ਹੀ ਆਲ਼ ਦੁਆਲ਼ੇ,
ਜਿੱਥੇ ਵੀ ਇਹ ਜਾ ਜਾ ਕੇ,
ਹਰ ਦਿਨ ਉੱਠਦੇ ਬਹਿੰਦੇ ਨੇ।

ਨਹੀਂ ਹੋਣ ਦਿੰਦੇ ਬਹਾਰ ਨੂੰ,
ਖੁਸ਼ ਤਾਜ਼ਾ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਨਾਲ,
ਉਜਾੜੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬਾਗਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ,
ਸਦਾ ਹੀ ਉੱਲੂ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ।

ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਹੀ ਚਿੜੀਆਂ ਨੂੰ ਇਹ,
ਜੀਵਣ ਦਾ ਹੱਕ ਦੇਵਣ,
ਜੇ ਚਾਹੁਣ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਵੇਲੇ,
ਜਾਨਾਂ ਕੋਹ ਵੀ ਲੈਂਦੇ ਨੇ।

ਘਿਰੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ,
ਤਣੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੰਗੀਨਾਂ ਵਿੱਚ,
ਬਹਾਦਰ ਇੰਨੇ ਨੇ ਕਿ ਨਿਹੱਥੇ,
ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਤਰਿੰਹਦੇ ਨੇ।

ਡਰਦੇ ਨੇ ਕਿ ਸੋਨੇ ਦੀ ਲੰਕਾ,
ਕਿਤੇ ਮਿੱਟੀ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ,
ਇਸੇ ਹੀ ਲਾਲਚ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰ,
ਜਨਤਾ ਨਾਲ਼ ਲੋਹਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇ।

ਗ਼ਰੀਬਾਂ ਦੇ ਮੂਹੋਂ ਖੋਹ ਖੋਹ ਕੇ,
ਗੋਗੜਾਂ ਭਰਨੇ ਵਾਲੇ,
ਹਰਾਮਖੋਰੀ ਦੀ ਮਸਤੀ ਵਿੱਚ,
ਫੇਰ ਸਾਹ ਵੀ ਔਖਾ ਲੈਂਦੇ ਨੇ।

ਦਬਕੇ ਅਤੇ ਦਮਗਜੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ,
ਹੈ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬੋੱਲੀ ਵਿੱਚ,
ਸਤੇ ਹੋਏ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜ਼ੁਲਮਾਂ ਤੋਂ,
ਹਾਵੇ 'ਤੇ ਆਹਾਂ ਸਹਿੰਦੇ ਨੇ।

ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਨੇ ਤਖਤਾਂ ਉੱਤੇ,
ਰਾਜ ਇਹ ਕਰਨੇ ਵਾਲੇ,
ਕਿ ਕਦੀ ਤਖਤੀਆਂ ਦੇ ਹਾਰ ਵੀ,
ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਬਣਾਉਣੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ।
ਰਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਕੁੰਦਰਾ ਕੌਵੈਂਟਰੀ ਯੂ ਕੇ